Bazı kareler vardır ki üstünden yıllar geçse de insanlar unutmaz. Genellikle bu tip fotoğraflar insanın içinde mutluluk, özlem ya da hüzün gibi hisler yaratan fotoğraflar olur. Bugün bakacağımız fotoğraf insanın içinde derinden hüzün yaratan bir tane olacak.
Kaynak: https://historyofyesterday.com/the-bo…
1945 yılının Ağustos ayında Amerika Birleşik Devletleri Ordusu, Japonya’ya, İkinci Dünya Savaşı’nın sonunu getiren ve bu iki ulus arasındaki çatışmanın sonunu getiren iki büyük saldırıda bulundu.
Daha sonra 2 Eylül’de Japonya teslim oldu ve hatta USS Missouri savaş gemisinde teslim oldukların dair bir belge imzaladı.
Japonya sadece tarihin en büyük darbelerinden birini almakla kalmadı ve aynı zamanda orduları savaşın son iki yılında ABD Donanması tarafından parçalandı.
Japonya teslimiyetini imzaladıktan sonra, ABD Ordusu hem Hiroşima hem de Nagazaki’nin sonrasının fotoğraflarını çekmesi için bir fotoğrafçı gönderdi.
Bu görev için atanan fotoğrafçı Joe O’donnel, yedi uzun ve iç karartıcı 7 ay boyunca iki nükleer bombanın verdiği zararı belgelemek için Hiroşima ve Nagazaki şehirlerini dolaştı.
Joe, bu süre boyunca hiçbir insanın tanık olmamasını dilediği ölümü, acıyı ve ıstırabı gördüğünü anlattı.
Nükleer patlamadan dolayı yıkılan binaları, yeniden inşa edilen binaları, ve diğer birçok fotoğraf çekti. Ancak Joe’nun çektiği fotoğraf koleksiyonundan bir fotoğraf dünya çapında özel ilgi gördü.
Ölmüş kardeşini sırtında krematoryuma (cesetlerin yakıldığı yer) taşıyan kimliği bilinmeyen bu çocuğun fotoğrafı.
Joe ayrıca çocuğun küçük kardeşini krematoryum personeline verme sırası gelene kadar ağlamadan veya başka bir mimik yapmadan beklediğini söyledi. Ancak dediğine göre, kardeşinin cesedinin yandığını gördüğü an dişlerini dudaklarına o kadar geçirmişti ki kanamaya başlamıştı. Ardından da arkasını dönüp gitmişti.
Fotoğraf, evini ve tüm aile üyeleri de dahil olmak üzere muhtemelen her şeyini kaybetmiş bir çocuğa ait olduğu için son derece duygusal.
Hatta bu fotoğrafın o kadar büyük bir duygusal yükü var ki, Japonya’da birliğin ve beraberliğin öneminin bir sembolü haline geldi.
Çocuk bir grup askerle karşılaştığında içlerinden biri ona kardeşi nasıl olsa ölü olduğu için ona ağırlık yapmaması için atmasını söylemiş.
Ama çocuğun cevabı ”O bir yük değil, o benim kardeşim!” olmuş ve bunun karşısında asker gözyaşlarını tutamamış.
En nihayetinde bu fotoğraf en küçük ihtimallere karşı bile güçlü duran, yenilgilerini aşağılanmadan kabul eden bir ulusun ruhunu yansıtıyor.
